...  در پیچ و تاب کوچه باریک زندگی

...  باز زندگی آهنگ رفتن گرفت

...  نمیدانم به چه حقی نقش لبخند را از من گرفت

...  در نبودت ابر کوچه ی وجودم راه باریدن گرفت

...  خیالی نیست میبارم باز

...  رمقی نیست بر میدارم ساز

...  شاید این رسم باشد! سکوت ، تنهایی ، آواز

...  روزی بمثال عقاب در پرواز

...  لیک امروز رفته از یادم پرواز

...  به دروغ پر و بالم را چیدند

...  شادی از دنیای قلبم دزدیدند

...  اما خیالی نیست اگر...

...  باز به گریه های من خندیدند

...  آخر آنها کی؟ کجا ؟ عاشق صادق دیدند

...  ببین باز من و سکوت و زمزمه گیتارم

...  بس است گریه نکن قلب بیمارم

...  باز مرهم بر زخمت میزارم

...  گریه نکن من هم از آن ها بیزارم

...  ببین آنجا انتهای این راه میخواهم

...  تو را آنجا تنها بگذارم

...  تو دیگر تاب و توان زخم خوردن نداری

...  اما زخم آخر را من محکمتر خواهم زد

...  باشد که بگویی از دست صاحبم بیزارم

... خدا حافظ قلب بیمارم ....

...   خدا حافظ ..... ازت بیزارم