در این بی کران پهنه ای زندگانی

که مرگ سیاهست پایان کارش

چی می خواهی ، ای دختر آسمانها

ز یاری که تابوت عشق است بارش

شرنگ است، سنگ است، رنگ است و ماتم

ز پا تا به سر بی سرو پا سرایم

دریغ از همه هرچه بودم برایت

دریغ از همه هرچه بودی برایم

همه هرچه بودم همه هرچه بودی

فسون هوس بود و افیون مستی

دوتا نیست بودیم هیچ آفریده

فرو مرده در پهنه ی پوچ هستی

نه دریا شدم خسته با بار کشتی

نه کشتی به امواج دریا نشسته

تهی بیستونم دریغا که شیرین

نه فرهاد شیرین دلم را شکسته.

من برگی خانه بردوشم و ولگرد که در نهایت همیشه هیچ درختی صاحبش نیست.

نوشته شده در شنبه 90/2/17ساعت 2:7 عصر توسط الهه نظرات ( بدون ) | |