مرز بی پایان مهرت را به من بخشیده ای
در جوابت هر چه دارم فدایت می کنم

نور چشمت را چراغ شام تارم کرده ای
من وجودم را همیشه فرش راهت می کنم

ای تجلی گاه هر چه خوبی و مهر و صفا
عاقبت مانند اشعار فریدون ناب نابت می کنم

بر خرابات وجودم زندگی بخشیده ای
تا نفس دارم همیشه شاد شادت می کنم

همچو سروی گشته ای تا خم نگردد قامتم
من صداقت را همیشه سرپناهت می کنم.