جان می دهم به گوشه ی زندان سرنوشت

سر را به تازیانه ی او خم نمی کنم

افسوس بر دو روزه ی عمر نمی خورم

زاری بر این سراچه ی ماتم نمی کنم

با تازیانه ی مرگبار جان گداز

پندارد آن که روح مرا رام می کند

بیمی به دل زمرگ ندارم که زندگی

جز زهر غم نریخت شرابی به جام من

گر من به تنگنای ملال آور حیات

آسوده یک دم زده باشم حرام

هر صبح و شام چهره نهان می کنم به اشک

تا ننگرم تبسم خورشید و ماه را

ای سرنوشت از تو کجا می توان گریخت

من راه آشیان خود از یاد برده ام

یک دم مرا به گوشه ی راحت رها کن

با من تلاش کن که بدانم نمرده ام