با رفتنت بغض کردم حالا این بغش عذاب آور و شکستم، نه با اشک که با فریاد فریادی بی صدا که همگان را از درد درونم با خبر میکند وجودم پر از کینه و نفرته همین و بس................... کینه و نفرت از تمام کسانی که از کنارم رد شدند و با تیغ آغشته به زهر یک خراش رو قلبم به یادگار گذاشتند بعد شروع به سنگ زدن به قلبم کردند قلبی که پاک و عاشق بود اما حتی این کارم اونا رو راضی نکرد با تبر قلب بی چاره و بی دفاعم را تکه تکه کردند و با کفش های نفرت انگیزشان بی رحمانه قلب بی تابم را له کردند و بعد با آتش گناهشون قلب پاکم را به آتش کشیدند و در پایان خاکسترش را در دنیایی پر از ظلم و ستم و تباهی به باد سپردند مرا محکوم به زندگی کردند بدون قلب،نفس کشیدن در حالی که مهری از سکوت زجر آور بر لبانم بود ،دستانم پر از تهی وجودم پر از ترس چشمانم پر از اشک و پاهایم شکسته بود تنهایی وترس و نفرت و اندوه بی کران همراهان من هستند تا آخرین غروب زندگیم نعره های من در سکوت تلخ و ظلمانی شبانه فقط گوش خراش فلک بود و بس و فریاد بی صدای من فقط گوش خراش ملائک بود و بس..... اشک های بی اندازه ی من اقیانوسی ساخت که در آن آتش عشقم بخار شد و از چشم نا محرمان محفوظ ماند شاید این باشد دلیل تنهاییمان هر بامداد تا نور مهر می دمد از کوه های دور من بال می گشایم،چابک تر از نسیم پیغام صبحدم را با شعرهای روشن پرواز می دهم، انبوه خفتگان را با نغمه های شیرین آواز می دهم. از نور حرف می زنم،از نور از جانِ زنده،از نفسِ تازه،از غرور. اما در ازدحام خیابان گم می شود صدای من و نغمه های من. گویند این و آن: «خود را از این تکاپوی بیهوده وارهان! بی حاصل است این همه فریاد در گوش های کر! با موش های کور!» بیگانه با تمامیِ این حرف های سرد من،همچنان صبور با عشق،شوق ،شور انبوه خفتگان را آواز می دهم. پیغام صبحدم را پرواز می دهم هر سو که می روم در گوش این و آن حتی در ازدحام خیابان از نور حرف می زنم، از نور.... حس غریبی است از احساس گفتن و ازاحساس شنیدن... حس غریبی است دریا بودن و قطره قطره شدن ... حس عریبی است سیاه بودن و از سفید گفتن... حس غریبی است شب بودن و سحر شدن... چه پر درد است تحمل این همه بیکران بودن... کاش همه آسمان بودیم... کاش کمی عمیق بودیم... کاش جرئت دل گرفتن و جسارت باریدن داشتیم... کاش در این خفقان و ابهام به تکه نوری اکتفا می کردیم... چه خیال انگیز و ژرف است ، تفکر آسمان بودن و بار این همه ستاره کشیدن... افسوس که دل های تاریکمان بی ستاره و گنگ شده اند... افسوس که دریای ذهنمان پر از خالی شده است... افسوس که دیگر دلمرده و خجلیم... افسوس که دلمان از دیدن نور خدا، روشندل شده است...
دیوانه حرف می زند از نور
| قالب وبلاگ : قالب وبلاگ |
درباره سایت
سلام خدمت تمامی دوستان گلم وبلاگ من عشقولانه است وغمگین هست نمیدونم چرا ولی سعی میکنم شاد ترش کنم شعرهایی که مینویسم از خودم میگم یا از دفتر خاطراتم خیلی دوست دارم بهم سر بزنید ونظر بدید کمکم کنید تا بهتر بشه وبلاگم اصلا دوست ندارم کسی بدون اجازه ام مطالبمو کش بره اصلا راضی نیستم حتما بهم بگید اگه این کار خواستید انجام بدید وگرنه مدیون هستید چون مطالب شخصی خودمون هست دوستتون دارم منتظرتون هستم معمولا اپم بهم سر بزنید خوابگاه هستم دسترسی به کامپیوتر زیاد ندارم ولی سعی میکنم بهتون سر بزنم اخرین حرفم با خدا باش پادشاهی کن بی خدا باش گدایی قربونتون نظر یادتون نره ارادتمند شما:الهه
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
طراح قالب
امکانات سایت